Wat ik hoop te mogen betekenen als fotograaf

Twaalf jaar geleden kocht ik mijn allereerste camera. Niet met het idee om er mijn werk van te maken, maar gewoon – uit een diep verlangen om het leven van mijn eerste kindje vast te leggen. Om haar later, als ze het huis uitgaat, een paar mooie fotoboeken mee te kunnen geven. Geen perfecte plaatjes, maar échte herinneringen. Momenten zoals ze waren.

Op dit moment vind je mij met regelmaat in de bossen van Friesland, tussen het hoge gras, de oude bomen en de mooie natuur. Daar fotografeer ik gezinnen, spelende kinderen, zwangere vrouwen en ik kan daar intens van genieten. Het buiten zijn, het contact met mensen, het mogen vastleggen van liefde in al haar vormen.

Toch merk ik de laatste jaren een verandering in mezelf. Een verschuiving in wat ik wil vastleggen, en waarom. Waar ik eerder vooral gefocust was op mooie beelden maken, groeit er nu steeds meer een verlangen om de verhalen áchter die beelden te vangen. Om dieper te gaan dan alleen het moment zelf.

Wat ik vroeger wilde worden

Als ik nu de vriendenboekjes van vroegere klasgenootjes zou openslaan, durf ik er bijna mijn handen voor in het vuur te steken dat er ergens staat dat ik zendeling wilde worden. Mijn kinderwens? Naar Afrika, om kinderen te helpen die het moeilijk hadden. Ik wilde iets betekenen voor mensen die het minder hebben. En alhoewel ik daar op dit moment heel anders in sta en ik geloof dat we af mogen stappen van ons Europees reddersyndroom, geloof ik nog steeds dat we vanuit ons rijke Nederland ons beste beentje voor mogen zetten om mensen te helpen die het nodig hebben. 

Ik ging pedagogiek studeren. Ik trouwde, kreeg twee prachtige kinderen en werkte een aantal jaren in de zorg. Maar ergens bleef het knagen. Ik merkte dat ik er niet de vervulling in vond waar ik naar zocht. Ik besloot thuis te zijn bij de kinderen, en maakte van mijn hobby mijn werk, fotografie. Ik zocht in de wereld van fotografie naar wat bij mij paste en deed vooral wat ik dacht dat ik moest doen. Naar de trends. Dat heb ik jaren met veel plezier gedaan totdat ik een moestuin begon.

Wat ik nu hoop dat ik mag doen als fotograaf

We kochten een huis met een ruime tuin, waar plek was om te groeien – letterlijk en figuurlijk. Ik begon een moestuin, samen met de kinderen. We leerden, ontdekten en creëerden de mooiste plekjes. Ik genoot van de rust, de ruimte, het samen buiten zijn. En al die momenten legde ik vast met mijn camera. Nu nog bladeren we regelmatig kijken we met mega veel plezier terug naar die foto’s.

Ik ben zó dankbaar voor de momenten die ik heb vastgelegd. Voor alles wat bewaard is gebleven in beelden. En ik gun dat ieder kind, ieder gezin, ieder leven. Want juist die ogenschijnlijk gewone momenten blijken later van onschatbare waarde te zijn. En dan steekt dat zendelingenhart van vroeger ineens weer de kop op. Dat diepe verlangen om er te mogen zijn voor mensen die het moeilijk hebben.

Ik voel een steeds sterker verlangen om verhalen vast te leggen die er écht toe doen – verhalen die kracht geven, troost bieden en licht brengen in donkere tijden. Het voelt kwetsbaar om dit hardop te zeggen, maar dit is wat ik hoop te mogen betekenen met mijn fotografie. Ik wil er zijn voor gezinnen die afscheid moeten nemen van een geliefde, voor zorggezinnen die dragen en volhouden, voor ouders die kiezen voor pleegzorg of opvang, voor ondernemers die zich inzetten voor het behoud van oude ambachten of inspirerende, kleinschalige projecten, en voor stichtingen – hier in Nederland of ver daarbuiten – die mensen in nood helpen. Juist in deze verhalen wil ik iets mogen betekenen. Door te kijken, te voelen, en vast te leggen wat gezien mag worden.

Want soms kan één foto zoveel meer zeggen dan duizend woorden. En soms is die ene foto het enige wat overblijft.